پیام داده بود :  سلام خوبی ؟

خب طبق معمول منتظر بودم بعد از احوال پرسی کار مد نظرش را بگوید . بعد از چند پیام پرسیدم : تو چه خبر ؟ چی شده ؟

که گفت فقط برای جنگ و حملات به اصفهان پیام داده تا احوال بپرسد .

حقیقتا از خودم خجالت کشیدم که فکر کردم احوال‌پرسی اش صرفا مقدمه است . و خوش‌حال شدم که واقعی بود .

از تعارف‌های الکی بدم می‌آید اما مجبورم این کار را بکنم، چون اگر نپرسم، می‌گویند "چقدر بی‌ادب بود"

مثلا وقتی به یک ترم بالایی که به زور می‌بینمش و صرفا چون نماینده‌است  و کارش دارم پیام می‌دهم ، حال او برایم اهمیت خاصی ندارد که بپرسم "خوبی ؟" اصلا به کتف چپم که خوبی یا بدی . متقابلا بدم می‌آید اگر کسی که با من کار دارد، برای مقدمه‌چینی احوال بپرسد. ترجیح می‌دهم مستقیم بگوید چه می‌خواهد.

ولی خب این تعارفات در فرهنگ جا افتاده و چون‌ مجبوریم از آن استفاده می‌کنیم.

البته اغلب با "سلام وقتتون بخیر" کار را یکسره می‌کنم 🚶‍♀️

آتش بس ، واگعیه یا کیکه ؟

به عکس‌هایش نگاه می‌کنم

چهره‌اش آشناست ولی نمی‌شناسم .

بیشتر و بیشتر نگاه می‌کنم . واو ! صورتش گرد است .

بعد از این همه سال چهره‌اش برایم ناآشنا می‌زند . متوجه جزئیات جدیدی می‌شوم که انگار ندیده بودم .

نمی‌دانم درک می‌کنید یا خیر ولی چهره آدم‌ها در ذهن من خیلی خیلی محو و کُلی است برای همین اکثر آدم هارا شبیه یکدیگر می‌بینم . به نظر آشنا می‌آیند ولی نمی‌شناسمشان.

سخی ... انگار انتظار داشتم او برایم تافته جدا بافته باشد ولی در تمام مدت چهره‌اش محو بود . حتی وقتی روبرویم ایستاده بود .

باز به عکس نگاه می‌کنم . پاشنه کفشش را روی زمین گذاشته و پنجه اش از زمین فاصله دارد . یکهو مغزم جرقه می‌زند . تمام خاطرات ۸ سال پیش دسته‌بندی شده از جلوی چشمانم میگذرند . یادم می‌افتد که این عادتش است .

حقیقتا حافظه بی‌خودی دارم . آخر کیست که عادات رفتاری مردم را از بَر باشد ولی چهره‌شان را نه ؟

وقتی بچه‌ها درخوابگاه راه می‌روند از پشت سر می‌توانم حدس بزنم کیست . چون که دمپایی یا لباس یا پوزیشن ایستادن‌ و راه رفتن فرد در ذهنم حک شده ولی وقتی خود آن شخص را از روبرو می‌بینم باید دقایقی زل بزنم تا مغزم لود شود . مثلا دیروز یک نفر از کنارم در خیابان گذشت . مثل بز نگاهش می‌کردم چون نمی‌دانستم خانم صاد است یا نه .حتی الان هم نمی‌دانم خودش بود یا نه ، با اینکه دقیقا از یک متری‌ام رد شد .

خلاصه دارم بهانه می‌آورم . من چهره سخی را فراموش کرده‌ام . واین ثابت می‌کند که او یک فرد خیالی است که دارد در ذهنم قدم می‌زند و روحم را خراش می‌دهد .

+چی کار می‌کنی ؟

_بی‌کار بی‌عار

+شغلت چیه ؟

_شغل شریف دانشجویی . انقدر سخته . 

+آره خیلی سخته ، خسته نباشی

نمیدانم در واتساپ یا کجا اطلاع‌رسانی می‌کرده‌اند که من دسترسی نداشتم .

بعد از  سرچ های متناوب در گوگل بالاخره امشب با یک سایت جدید مواجه شدم. آخرین بروز رسانی اش ۳۰ خرداد بود .

بهره من از سایت تنها ۲ عکس بود . طبق معمول در عکس‌ها می‌خندد. خوش‌خنده است . دلم برایش رفت . برای بار هزارم.

دانشگاه از دانشجو‌های علوم‌پزشکی داوطلب می‌خواد و خوشم‌ میاد حتی اینجا هم به هیچ دردی نمیخورم‌🤣🤣🤣

یه ۲ واحد کمک‌های اولیه پاس کردم فقط تئوری شب امتحانی . کسی خواست در خدمتم 🤣🤣

جوری تو خوابگاه باهم خداحافظی می‌‌کنیم انگار آخرین باریه که همو می‌بینیم . از همدیگه حلالیت می‌گیریم چون نمیدونیم قراره کدوممون بمیره یا کدوم یکی مهاجرت کنه یا اصلا دانشگاه به روال قبلی برمی‌گرده یا نه .

همه این جریانات طی دو روز اتفاق افتادن . واقعا انسان از فردای خودش خبر نداره همینه .

وقتی داشتم پیج اینستای یکی از بچه‌های دوران راهنمایی-دبیرستان را می‌گشتم یکهو یک اسم آشنا دیدم . "مهرانا". یعنی خودش بود ؟ مگر چند تا مهرانا در اصفهان وجود دارد ؟

ریکوئست می‌دهم ، می‌آید دایرکت و پیام می‌دهد " زری ما دبستان باهم همکلاسی نبودیم ؟ "

قرار ملاقات می‌گذاریم و چهار نفر یار دبستانی بعد از ۱۰ سال همدیگر را می‌بینیم . تا مهرانا را می‌بینم چشمانم اشکی می‌شوند . آنقدر که چهره این دختر شبیه دوران دبستان مانده بود .

جو خودمانی، صمیمی و راحت است . گرچه کمی اختلاف داریم .

مثلا من دارم کولی‌وار از شربت آبلیمو (که حتی شیرین هم نبود البته اسمش را گذاشته بودند "هاوایی" که باکلاس باشد) به قیمت ۱۲۳ تومان می‌نالم و آن یکی میگوید ۱.۵ میلیارد باید بدهد تا مدرکش آزاد شود برود آمریکا.

از مدیر عجیب‌غریب دوران دبستان گفتیم، همان که شست‌وشوی مغزی می‌داد و اخلاق‌های عجیبی داشت.
از آن آخوندی که می‌آوردند برای نماز.
از لی‌لی بازی‌کردن‌هایمان در حیاط مدرسه که برایمان به اندازه جام جهانی هیجان داشت.

 بعد رفتیم سراغ زندگی مان . آن یکی خواستگار رد کرده بود ، یکی با شوگرش کات کرده بود ، دیگری کراش زده بود و من گفتم زندگی‌ام مثل یک خط صاف ممتد بوده ، هست و ادامه دارد .

گفتیم و گفتیم و نزدیک چهار ساعت فقط حرف می‌زدیم .

بعد با دوستم در راه خانه داشتیم از فاصله طبقاتی خیلی بزرگ زندگی خودمان با آنها حرف می‌زدیم و می‌خندیدیم که گفت :" ولی آرامشی که ما داریم اونا ندارن‌" و به این جمله زیبای صداسیمایی هرهر خندیدیم .

ساعت نزدیک ۴ صبح است و قلبم گرفته . نمی‌دانم چرا .

دلم میخواهد به سخی ربطش بدهم ولی ربطی ندارد .

اصولا سخی علل ثانویه است .

مثل اینهیبیشنال‌پالسی که ثانویه به فلجی عضله دیگری رخ داده . ولی با شدت بیشتر ! چون انحراف ثانویه بیشتر از انحراف اولیه است .

اصولا ثانویه ها بیشتر درگیر می‌شوند .

کاش علت اولیه را می‌فهمیدم . شاید زندگی جالب تر می‌شد .

با خودم فکر میکنم چطور شد که این‌طور شد ؟
چی شد که تصمیم گرفتم در قلبم رو به روی یکی از انسان های این جهان باز کنم .
چی شد که برای دیدنش قلبم می‌زد و دستام می‌لرزید . من اون سال ها یکی از معصومانه ترین شکل دوست داشتن رو تجربه کردم . حرفی نزدم . چون نمیتونستم . چون زبونم نمیچرخید . یکی دیگه رو واسطه کردم تا بهش بگن. بعدش که بهش گفته شد باهام مهربون برخورد می‌کرد ولی بازم یه جور رفتار می‌کرد که انگار نمیدونه .بعد از گذشت ۷ سال هنوزم یادم نرفته . این تجربه خیلی برام سنگین تموم شد. شاید اگه خیلی واضح و روشن همون سال ها باهم حرف زده بودیم طوری که نه ایشون خودشو به ندونستن میزد و نه من انقدر خجالتی بودم و واضح حرفامو میزدم من میتونستم راحت تر از این مرحله گذر کنم . حس می‌کنم بخش عظیمی از زندگی نوجوونی و جوونیم به این جریان گذشت .

پ.ن : وقتی انقدر همه چی تو مغزم بهم ریخته‌اس که حس میکنم اینو باید همه جا منتشر کنم که بهم یادآوری بشه چرا . و انقدر از خودم نپرسم چرا.

یکی از بچه‌ها گفت :" من فال بلدم بیاین فال تونو بگیرم . خب اسم اونی که دوستش دارین چند حرفه ؟ "

یکی یکی جواب دادن

نوبت من که رسید به اسم او فکر کردم و شمردم . ۴ حرف بود . ورق‌های‌ پاسور را به طور ماهرانه ای رو همدیگر می‌چید و از هم جدا می‌کرد . بعدش جواب فال آمد :" فقط دوستت داره . همین. نه بیشتر نه کمتر"

با خنده گفتم :" خوبه . همینم خوبه "

پنهان کردن لبخندم جلوی بچه ها سخت بود. با خود فکر می‌کردم باز هم دیوانه شده‌ام ؟ چرا لبخندم جمع نمی‌شود ؟ مگر چیزی جز چند ورق و شانس بود؟

آن دوران که کرونا بود و مدارس مجازی ، تلگرام فیلتر بود و واتساپ رونق داشت ، پروفایل هایم را طوری میگذاشتم که اگر روزی مسیرش به من خورد آنها را ببیند و به خود بگیرد . حتی یادم است استاتوس هم میگذاشتم ولی هیچ وقت توسط او دیده نشد .

بعد از مدتی این روند بیهوده را رها کردم . بعدتر به ایتا کوچ کرده بودم ولی مادرم هم ایتا داشت و گزینه پنهان کردن پرفایل از افراد خاص نداشت .

بعدترش برگشته بودم تلگرام و پروف ها را از او پنهان کرده بودم . راحت هر چرتی را که میخواستم میگذاشتم . از کمد خوابگاه گرفته تا رخت خوابی که وسط خانه ولو بود. یک روزی زنگنه آمد و گفت که یکوقت پروفم را برایش باز نکنم که خیلی داغان است! من هم توی ذهنم گفتم حق میگویی زنگنه .

حالا بعد از مدت ها برایش باز است و گذاشته‌ام " الحنین مثل الموت"

چرا ؟ نمی‌دانم . انگار که فرض محال او می‌آید و می‌بیند ، بعد عربی اش را در گوگل سرچ می‌کند ببیند این چه کوفتی است اصلا ؟ و بعدترش به خودش می‌گیرد . آدمی واقعا بعضی وقت ها عقل در کله ندارد .

منبع

روز پنجم : چیزایی که به یک دوست می‌گی

۱. یک پستی تو تلگرام دیدم با این مضمون که " اگر می‌تونستی مدت طولانی نامه یک طرفه به کسی بفرستی اون کی بود ؟" 

بدون ذره‌ای تعلل و تردید فقط یک جواب داشتم . حس میکنم این نشان‌دهنده اینه که دلم میخواد دور باشه و فقط بشنوه و هیچ وقت پاسخ نده .

کاش هر سال یه نامه براش مینوشتم و جمع میکردم ... الان ۷ تا نامه داشتم که در بازه سنی مهم زندگیم نوشته شده بودن . می‌تونستم بفهمم دقیقا قبلنا چه شکلی بودم .  کاش خطی خطی و پاره نمیشدن .

میگم...بالاخره یه روز همه‌شو میگم .

۲. به سحر گفتم نظرت چیه یه نامه واست بنویسم و چندین سال آینده بهت بدم ؟

گفت " خیلی ممنون نمیخوام . تازه درگیری فکری جدید پیدا می‌کنم که ممکنه چی باشه " 😂

۳. یه نامه به یه دوست وبلاگی دارم از سال پیش داره توی پیش‌نویس ها خاک میخوره . ولی حس می‌کنم هنوز وقت انتشارش نیست 🫠

۴. بشری :) نمی‌دونم همچنان به اینجا سر می‌زنی یا نه . ولی همچنان بعضی وقتا یادت میوفتم . نمیدونم الان داری چی کار می‌کنی و چه رشته ای‌ میخونی . اگر رابطه مون تموم شد به خاطر اشتباهات نوجوونی و هپچنین انتظارات بیجا بود . آرزوی موفقت برات . بوس .

منبع

روز چهارم : چه کسی تورو مجذوب می‌کنه . چرا ؟

من جذب خاکی بودن و مهربونی می‌شم . این دوتا واقعا روی من تاثیر داره !

و در نگاه اول هرکی(دختر/پسر)خاکی نباشه ازش دوری می‌کنم . مگر اینکه بعدا به دلایل دیگری باهم جور شیم .

و در مورد پسرا کسی که لاشی نباشه 🚶‍♀️ هیچ وقت با این مورد کنار نمیام .

منبع

روز سوم : یک چیزی که دلت برات تنگ شده

برای خونه مادربزرگم . فضاش واقعا نوستالژیک بود و اون موقع نمی‌فهمیدم چه نعمت بزرگی  دارم .

خونه‌ای بزرگ با حیاط پر از درخت میوه ، زمستونای خیلی خیلی سرد ، برف ، بوی فانوس ، کرسی !

تابستونای خنک ، گلابی و زردالو و درخت ... واقعا درخت :) پشه های فراوان داشت درنتیجه با پشه‌بند تو ایوان می‌خوابیدیم . حتی پشت بوم .

خونه جالبی بود . بود چون خرابش کردن ، درختاشو بریدن و ساختمون جدید از توش دراوردن . و الان دیگه خونه مادربزرگ نیست . مال یک‌سری افراد غریبه اس .

چیزی که همیشه دلم براش تنگ میشه اون نوجوان ۱۴-۱۵ ساله است . با اینکه براش سخت بود ولی عمیق بود . خیلی عمیق . الان فقط ته‌مونده هاش برام مونده ...

دلتنگ دانشجو بودن تو مشهد ! البته که دلتنگی محسوب نمی‌شه چون هیچ وقت این‌ موقعیت رو تجربه نکردم .

و پدربزرگم :)

+گفتم بوی فانوس ، یاد شام غریبان توی زمستون افتادم .