اتوبوس و ماشین در سفر ...

این دو برای من -برای روح من - بد است .

آنقدر که دیروز در ماشین به او فکر کردم که صبح از خواب بیدار شده بودم میگفتم " اقا جان ، شما که نمیدانم بالاخره مارا طلبیدید یا نه ، ولی می آیم دعای 6 سال پیشم را پس میگیرم . از دلم بیرونش کنید ..."

در همان لحظه داشتم فکر میکردم " یعنی برای اخرین بار هم نرم ببینمش ؟ " و بعد با دست صورتم را پوشاندم و گفتم " با خودت چند چندی ؟؟؟؟"

انگار ترسیده بودم دعایم بگیرد از دلم بیرون رود . همینقدر مسخره .

این است که سر خواندن فارسی 3  و لبخند ملیح زدن سر شعر های عارفانه -عاشقانه اش به خود نهیب زدم " هوی دختر ... تو بلبلی ... منظور این شعرا تو نیستی "

شاعر میفرماید

شب می بارد از سر مویت :)

نمیدونم کدوم بنده خدایی و سر کدوم یکی از پست هام کامنت گذاشته بود که " 18 سالگی چه شکلیه ؟ "

میخواستم اون موقع در پاسخ شون بگم هیچ طور خاص و عجیب و غریبی نیست و خیلی هم افتضاحه . 

پ.ن : رفتم و کامنت رو پیدا کردم ... مال سال 99 هستش

چون خودم پیر شدم و یادم رفته میپرسم... 17 سالگی چه شکلیه؟

 

پاسخ توسط زری シ‌‌‌ در ۲۷ اسفند ۹۹، ۱۴:۰۷

اممم

خب برای من که زیاد جذاب نبود... یعنی افتضاح بود...

حالا نمیدونم به خاطر وقایع 99 بود یا چی؟

یک مقدار سرکشی و بیخیالی مفرط...

احساسات فواران کرده و همچنین تنهایی :)))

کم کم دارم پی میبرم (پی بردم) که از نظر عقلی هم حتی 14 سالمه .

این دو سه شبه عادت کرده بودم ف*ینگ ایتا را که باز میکنم یک نوتیف از او به دستم برسد و بروم پیام هایش را باز کنم ببینم قطاری از ایموجی های گل و گیاه و سبزه را برای تلطیف فضا فرستاده ...

اصلا همین که به دو سه شب رسیده بود خودش جای تعجب داشت 

این اواخر میخواستم بنویسم ببخشید که پیام هایم دارد طولانی میشود .

یک جایی نوشته بود " عادت داری مثل فرشته ها ناگهانی و بی سر و صدا بیایی"

هرچه فکر کر کردم دیدم ان موجودی که بی سر و صدا می اید جن بوداده است ولی خب حتی محض مزاح هم که شده چیزی در این باره نگفتم 

بد عادت شده ام ، با دو سه شب .

میبینم که توی پنل بیان فونت ژاپنیش فرق میکنه

میام و تو برچسب زرد tsu و shi  رو مینویسم ببینم چه شکلی میشن و فرق شون چیه

می‌بینم یکی شون از این ور لبخند زده ، دیگری از اون ور...

دوستی پیام داد که وبلاگ های برتر را برای آرشیو خوانی به او پیشنهاد دهم

گرچه واژه "برتر" معنای چندانی برایم ندارم ، اما انهایی که فکر میکردم ارشیو پر و پیمان تری داشته باشند را پیشنهاد دادم ...

"پومودورو های شبانه" را پیدا نمیکردم ، در گوگل سرچ کردم 

و عجیبا غریبا که خود وبلاگ نمی آمد ، اما یک نفری برداشته بود وبلاگ های قدیمی را پیوند کرده بود ....

قدیمی ... قدیمی ...

حس غم دارم ... برای کسانی که تا قبل از امشب نمی شناختم شان ، ولی الان میفهمم رفته اند ... کوچ کرده اند ... 

یک خانم معلم بود ، معلم پسر بچه های 10 -11 ساله ... و عجیب زیبا نوشته بود . آخرین پستش دی 98 است

قبل از کرونا

و دعا کردم کاش اتفاقی برایش نیوفتاده باشد .

پ.ن : می دیدم 22فوریه مینوشت که برای تک تک وبلاگی ها دعا میکند ، حتی انها که خیلی وقت است نیستند ، من تعجب میکردم ...الان برای خودم تعجب میکنم

وبلاگ ذاتا عجیب است ، چون پشت نوشته هایش زندگی جریان دارد ...

به نام خدای مهربونمون :)