دارم چمدونمو جمع میکنم . دوتا لباس راه راه می‌بینم و هربار چک می‌کنم ببینم کدومشون سورمه‌ایه . ولی هیچ کدوم نبودن .

یه بار بهش گفتم یه یادگاری بهم بده ، هرچی که باشه مهم نیست . هی می‌پرسید "چی مثلا ؟" و من میگفتم "واقعا فرقی نمی‌کنه .هرچی ."

آخرش برای اینکه ایده در دسترسی داده باشم گفتم "خودکار هم باشه اوکیه ."

دلش نیومد . گفتش " خودکار که نمی‌شه ، یه روز دیگه بیا تا بهت یه یادگاری بدم ."

من واقعا ناراحت شدم :))))

یک سال بعدش به عنوان سوغات برام یه لباس آورد . راه راه و سورمه‌ای بود .

 من به عنوان یادگاری نگهش داشتم . حتی دست به اتیکتش هم نزدم . هر وقت می‌دیدمش دلم می‌ریخت پایین .

چند سال نگهش داشتم . اما بالاخره یه روز تصمیم گرفتم بپوشمش . به نشانه فراموشی بپوشمش . همون روزایی که موهامو  قیچی کرده بودم . ولی حالا هر لباس راه راهی می‌بینم یادش میوفتم . فرای چه موشی ؟ :)

سلام

این از اون نوشته های نصف شبی‌ه و خب می‌دونین که نوشته ساعت ۳:۳۵ صبح چه شکلیه :)

_ فکر کن نیستش . شهر دیگه‌اس . چی کار میکنی ؟

+خب زنگش میزنم !

_ فکر کن نمیتونی زنگش بزنی 

+ ایرادی نداره

با خودم فکر کردم که همین الانشم زیاد بهش زنگ نمی‌زنم 

_ می‌دونی چیه ، اون فقط توی ذهنته . حتی اگر مرده بود هم برات مهم نبود‌. چون تو یه نسخه ازش توی ذهنت داشتی .

+ نه

من به حالت شوک زده نگاهش می‌کردم‌ ولی تو ذهنم چیزای دیگه‌ای می‌گذشت . مثلا اینکه اگر مرده باشه راحت تر میتونم باهاش صحبت کنم ؟

بله . این ذهن منه . که هر راهی پیدا می‌کنه تا باهاش حرف بزنه ولی هیچ وقت حرفاشو نمی‌زنه . هاها .

پ.ن : وقتی نگاهش میکنم به طرز عجیبی نمیتونم چهره شو ببینم . مغزم خود به خود پاکش  می‌کنه؟ فقط می‌شنومش ولی باز هم توجهی نمیکنم چی می‌گه .

پ.ن ۲ : خیلی واضح مینویسم‌ و دوست ندارم . دوست داشتم می‌تونستم در لایه‌ای از ابهام بنویسم . یا یه عالمه آرایه ادبی و کنایه به کار ببرم . طوری که خواننده حسش کنه ولی نفهمه دقیقا چی شده  :))) یا مثلا اینا دیالوگ های فرضی یه داستان فرضی باشن .

چقدر حواشی کنار کنکور سمی هستن .

واقعا انتخاب رشته چیز پیچیده و هولناک و سختی نیست .

همه چیز خیلی واضح نوشته شده .

فقط تو باید بدونی کدوم رشته رو دوست داری و کدومارو نه .

اصلا هم کار نداشته باشی حالا شانس قبولی فلان رشته بیشتره پس باید بالاتر باشه ، شانس فلان رشته کمتره باید پایین تر باشه . باید واقعا بر اساس علاقه و انتخاب خودت بچینی .

مگه کلا بیخیال دو عالم باشی پول بدی دست یکی برات ۱۵۰ تا انتخابت رو بر اساس آمار و احتمال بچینه . بعدش رفتی دانشگاه کاسه چه کنم دست بگیری که اینجا کجاس ؟ این چه رشته ایه ؟ من اصلا اینجا چی کار میکنم ؟

انقدر این فضا سمیه که حد نداره .  طرف واضح می‌گه شما مشاورا باید دانش‌آموزا رو بترسونین و امید بدین . بگین اگه اشتباه کنه به فنا می‌ره و اگه انتخابو بده دست شما یهو معجزه می‌شه و با رتبه اندازه کد ملیش میتونه رشته تاپ بیاره 😐

دوستان هرجا حس کردین دارین مورد تعرض یه کثافت قرار می‌گیرین ، سریعا صداتونو بندازین رو سرتون فحشش بدین و آبرو نداشته شو ببرین .

سکوت و اینا فایده نداره (اصلا فکر نکنین سکوت بهترین واکنشه ، یا مثلا آبرو خودتون می‌ره . اینارو بریزین دور ) اگه واکنشی نداشته باشین طرف یا ادامه می‌ده یا دفعه بعدی با خیال راحت تر می‌ره سراغ نفر بعدی .

پ.ن : خودم‌ در جا دچار یخ زدگی می‌شم . نهایت بتونم فرار کنم. موتسفانه .