یکی از بچه‌ها گفت :" من فال بلدم بیاین فال تونو بگیرم . خب اسم اونی که دوستش دارین چند حرفه ؟ "

یکی یکی جواب دادن

نوبت من که رسید به اسم او فکر کردم و شمردم . ۴ حرف بود . ورق‌های‌ پاسور را به طور ماهرانه ای رو همدیگر می‌چید و از هم جدا می‌کرد . بعدش جواب فال آمد :" فقط دوستت داره . همین. نه بیشتر نه کمتر"

با خنده گفتم :" خوبه . همینم خوبه "

پنهان کردن لبخندم جلوی بچه ها سخت بود. با خود فکر می‌کردم باز هم دیوانه شده‌ام ؟ چرا لبخندم جمع نمی‌شود ؟ مگر چیزی جز چند ورق و شانس بود؟

آن دوران که کرونا بود و مدارس مجازی ، تلگرام فیلتر بود و واتساپ رونق داشت ، پروفایل هایم را طوری میگذاشتم که اگر روزی مسیرش به من خورد آنها را ببیند و به خود بگیرد . حتی یادم است استاتوس هم میگذاشتم ولی هیچ وقت توسط او دیده نشد .

بعد از مدتی این روند بیهوده را رها کردم . بعدتر به ایتا کوچ کرده بودم ولی مادرم هم ایتا داشت و گزینه پنهان کردن پرفایل از افراد خاص نداشت .

بعدترش برگشته بودم تلگرام و پروف ها را از او پنهان کرده بودم . راحت هر چرتی را که میخواستم میگذاشتم . از کمد خوابگاه گرفته تا رخت خوابی که وسط خانه ولو بود. یک روزی زنگنه آمد و گفت که یکوقت پروفم را برایش باز نکنم که خیلی داغان است! من هم توی ذهنم گفتم حق میگویی زنگنه .

حالا بعد از مدت ها برایش باز است و گذاشته‌ام " الحنین مثل الموت"

چرا ؟ نمی‌دانم . انگار که فرض محال او می‌آید و می‌بیند ، بعد عربی اش را در گوگل سرچ می‌کند ببیند این چه کوفتی است اصلا ؟ و بعدترش به خودش می‌گیرد . آدمی واقعا بعضی وقت ها عقل در کله ندارد .