یاد این شعر افتادم:

کنم هر شب دعایی کز دلم بیرون رود مهرش ولی آهسته می گویم خدایا بی اثر باشد

زیارت قبول

التماس دعا

یا بفرما نظری یا که خبر کن بروم

سال ها گوشه ی چشم تو بلاتکلیفم...... 

«انگار ترسیده بودم دعایم بگیرد از دلم بیرون رود

بر گرفته شده از zary3831.blog.ir»

👌🥺😔

نرو و نبینش... وگرنه روز از نو روزی از نو:/

به خودم آمدم انگار تویی در من بود 

این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود :)))

زریییی واقعنکی؟

من چرا نمیتونم تو رو عاشق تصور کنم؟ :/

چرا های خودمم بی پاسخه هم چنان:)

اما گذشت زمان کم کم کمرنگ ترش می‌کنه... یادش میل می‌کنه به صفر ولی شاید هیچ وقت صفر نشه!؟:(

هم چنان به ندیدنش ادامه بده:)

با این پست منم یادش افتادم😅🙁

معشوق تغییر بده:)

می تو همچنان... بعد بیست سال:)... اما بی خیالم... سعی میکنم حواسم به چراغ باشه نه به چراغ به دست:)

بچه بودنی یه کارتون ترسناک دیدم 

هفت سالم بود یا کمتر 

خونه تنها بودم 

به جای وحشتناکش که رسید زود قطع کردم و سی دی رو در آوردم و انداختم دور 

تا سال‌های سال کابوس اون صحنه رو می‌دیدم. همیشه اون ترس یه گوشه از دلم مونده بود 

تا وقتی که بعد شاید ده سال بلند شدم رفتم دوباره دیدمش. و این بار تا آخر دیدمش. اونجایی که پایان خوشش رسید و آدم بده رو شکست دادن و...

فارغ از اینکه دیدم پایان خوبه،تازه فهمیدم خود اون ماجرا هم همچین به وحشتناکی کابوسهای تکرار شونده‌ی من نبود. تو این سالها هی تو ذهنم ضربش کرده بودم. 

یه پرونده باز تو ذهنم بود. امکان نداشت بهش فکر نکنم. امکان نداشت بهش شاخ و برگ بدم. ذهنم دنبال یه پایان بود، مجبور بود هی اون پایان رو تخیل کنه 

باورت میشه الان یادم نیست آخر اون کارتونه چی شد اصلا؟ اون تصویر قسمت ترسناکش یادم مونده اما هیچ حسی بهش ندارم دیگه. تموم شد! 

شاید اشتباه میکنم. اما به نظرم تا صد سال هم بخوای از مواجهه با پایان فرار کنی بازهم شکست میخوری.